Historia obrazu jest fascynująca, gdyż łączy się ze słynną postacią jaką w Petersburgu była, na przełomie XIX /XX wieku, Matylda Krzesińska (Мария-Матильда Феликсовна Кшесиньская 1872-1971). Obraz z Petersburga do Polski  przywiózł Bonifacy Zmitrowicz (Petersburg ok. 1900 – 1974 Gdańsk).

Prawdopodobnie już od ok. 1895- 99 najpierw jego ojciec, nieco później także matka otrzymali pracę, a potem i lokum w domu Matyldy Krzesińskiej, słynnej nie tylko jako tancerki baletu. Poza ogólnymi informacjami, że pomagali w prowadzeniu domu – pałacu nic więcej nie wiadomo. Mimo, że biografia jest szczątkowa to wiemy, że w latach 20-tych przyjechał do Polski. Najpierw zamieszkał u rodziny w okolicach, potem w samym Wilnie, a następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie ożenił się. Niestety okres wojny był tragiczny gdyż matka i żona wywiezione zostały do Oświęcimia i tam zginęły a jedynego syna stracił w czasie Powstania Warszawskiego. Po wojnie przeniósł się do Trójmiasta i tu ożenił się po raz drugi.

Z przekazu jaki pozostał po Bonifacym, którymi pod koniec życia zanudzał rodzinę swojej drugiej żony, a zwłaszcza siostrzenicę, to jego opowieści z okresu dzieciństwa w Petersburgu. Był niechętnie słuchany, również przez dosyć wąskie grono znajomych, gdyż wszyscy uważali go za fantastę, a jego opowieści przyjmowane były z przymrużeniem oka. O tym, że mieszkał wraz z rodzicami najpierw w małym mieszkaniu, a potem w pałacu, w Petersburgu i tam jako dziecko bawił się z synem hrabiny Krzesińskiej, Wową. I o tym, jak mu później mówiła matka, że ojcem tego chłopca, był car Mikołaja II i o tym, że widział z bliska wielu członków z rodziny cesarskiej, którzy przychodzili na przyjęcia do hrabiny. Tak ją tytułował, choć jak dziś wiemy obok tego, że miała bardzo bliskie związki z carem Mikołajem II i utrzymywała kontakty z domem Romanowych i elity arystokracji, to dopiero w Paryżu wyszła za mąż za wielkiego księcia Andrzeja Władimirowicza (Андрей Владимирович 1879 – 1956), który to był prawdziwym ojcem Wowy.

Ze szczątków opowieści wyłania się biogram Bonifacego Zmitrowicza i to, że po wybuchu rewolucji w Rosji włączył się aktywnie, bo wspominał siebie, jako rewolucjonistę. Nie udało się odnaleźć informacji o tym co robił w Petersburgu, a także czy rzeczywiście był tym aktywnym, młodym rewolucjonistą. Czy mając w pamięci wspólny dom, w tamtych trudnych czasach utrzymywał kontakty z Krzesińską bądź jej synem Wową, przed ich wyjazdem z Rosji? Tego nie wiadomo.

Przez lata przenosił się wielokrotnie, ale zawsze nierozłącznie z jedynym przedmiotem, obrazem który łączył go z tamtym wyjątkowym okresem. Jak wspomina siostrzenica podobno dostał go od hrabiny w prezencie. Był to ten obraz, pamiątka wokół której jego przekaz był dość tajemniczy przez to, że obok wielu prezentów, biżuterii wysadzanej drogimi kamieniami, Krzesińska dostała go w podarunku od bardzo ważnej osoby i wisiał u niej w sypialni. Uciekając z Rosji nie zabrała go. Jaki więc mógł być jego los?

Trudno to rozstrzygnąć, ale równie prawdopodobne wydaje być się to, że Zmitrowicz wszedł w jego posiadanie gdy opuszczony dom, zanim zamieszkali w nim wodzowie rewolucji, stał otworem dla różnego rodzaju szabrowników. Zabrał by go uchronić, a także by mieć wartościową pamiątkę po minionych czasach.

To prawdopodobnie najbliższa prawdzie wersja.